سازه های حفاظت ساحلی از سال ها پیش به منظور کاهش فرسایش و تخریب سواحل، به کار گرفته شده اند. این سازه‌های سنتی عمدتا از جنس سنگ و بتن هستند. اما اخیرا تحقیقات نشان داده است که کمبود شدید مصالح با کیفیت سبب می شود تا ساخت سازه‌های حفاظتی سنگی و بتنی بسیار پرهزینه و ناموفق باشد. در این بین، استفاده از ژئوسنتتیک‌ها در مهندسی خاک و سازه‌های دریایی، به دلیل بهبود خواص مهندسی و تکنیک های نوین بافت، رو به افزایش است. خواص ویژه ژئوسنتتیک‌ها از جمله مقاومت، کارآیی بالا، ارزان بودن، سرعت و سهوت اجرا سبب شده است که این محصولات علاوه بر پروژه‌های ژئوتکنیکی، در پروژه های حفاظت ساحلی نیز در سرتاسر دنیا، مورد توجه قرار گیرند. این در حالی است که با توجه به طول 5800 کیلومتری سواحل کشور، این محصولات کمتر در ایران مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
جهت حفاظت از سواحل در برابر نیروهای هیدرولیکی ناشی از امواج و جریان سیالات که سبب بروز آبشستگی خطوط ساحلی و تغییر شکل سواحل میگردد، یکی از راه‌های در دسترس ایجاد مانع (Barrier)مابین خط ساحل و امواج و جریان‌های هیدرولیکی است. احداث این موانع با استفاده از روش‌های مختلف امکانپذیر است که یکی از سریعترین روش‌ها، استفاده از ژئوسنتتیک‌ها است. از جمله ژئوسنتتیک‌هایی که در پروژه‌های دریایی و ساحلی کاربرد دارند می‌توان به ژئوبگ، ژئوتیوب و … اشاره نمود.
ژئوبگ‌ها کیسه‌های ساخته شده از ژئوتکستایل‌های بافته و نبافته هستند که حجم آن‌ها بین 0.5 الی 2 متر مکعب است و با مصالح دانه‌ای موجود در سواحل پر می‌شوند. ژئوتیوب‌ها از ژئوتکستایل‌های بافته با مقاومت کششی بالا ساخته می‌شوند و مصالح دانه‌ای ساحل همراه با آب و بوسیله پمپ‌های مخصوص به داخل آن فرستاده می‌شود. با قرارگیری ژئوتیوب‌ها و یا ژئوبگ‌ها بصورت حائل بین دریا و ساحل، وظیفه حفاظت از ساحل بمنظور کنترل آبشستگی توسط این ژئوسنتتیک‌ها بخوبی ایفا می‌شود.
