همواره در بخش‌های حمل و نقل، خطر نشت و انتشار مواد آلاینده آلی (هیدروکربنی) ناشی از سوخت و یا سیالات روانکاری ماشین‌آلات وجود دارد. برخی از این مواد آلی و یا افزودنی‌های موجود در اینگونه مواد دارای پتانسیل آلوده نمودن سفره‌های آب زیرزمینی را دارند. بطور مثال جهت بالابردن عدد اکتان در بنزین و بهبود فرآیند احتراق در موتورهای درونسوز بنزینی از افزودنی‌ای به نام MTBE در بنزین استفاده می‌گردد. این افزودنی به خوبی در آب حل می‌گردد و پتانسیل فراوانی جهت آلوده نمودن آبهای زیرزمینی دارد. طبق گزارش سازمان حفاظت از محیط زیست ایران “اولین مرحله در آلودگی منابع آب به MTBE، ورود این ماده به اجزاء محیط زیست می‌باشد. مهمترین منابع ورود MTBE به محیط زیست، نشت از تانک‌ها و ذخایر زیرزمینی، لوله‌ها و اتصالات، وسائل و جایگاه‌های سوختگیری، وسائل نقلیه موتوری با سوخت بنزین، قایق‌های موتوری و وسایل حمل و نقل MTBE می‌باشند که بر حسب جایگاه و نوع منبع این ماده می‌تواند وارد هوا، خاک و آب گردد.
ورود MTBE به هوا از طریق تبخیر در جایگاه‌های سوختگیری و سوخترسانی، خروج از خودروها و تبخیر از لکه‌های بنزین روی سطح زمین و استفاده‌های متفرقه انجام می‌گردد. در ضمن ورود MTBE به آبهای زیرزمینی، از طریق آبهای سطحی، شکافها و عوارض زمین، چاه‌ها و خاک قابل انجام است. میزان حداکثر مجاز این ماده در آبهای آشامیدنی 20-40ppb پیشنهاد شده است.”
با توجه به آنچه که از گزارش سازمان حفاظت از محیط زیست برمی‌آید، و نمونه‌های بسیاری از اینگونه آلاینده‌ها، ضرورت حفاظت از سفره‌های آب زیرزمینی که جزو اصلی ترین منابع آب شیرین در دسترس هستند، احساس می‌گردد.
یکی از راه‌های حفاظت از سفره‌های آب زیرزمینی در پروژه‌های راهسازی استفاده از ژئوسنتتیک‌هایی مانند GCL و ژئوممبرین است که مانع از نفوذ و انتشار آلاینده‌های محیط زیستی به خاک و در نتیجه آن آلوده شدن سفره‌های آب زیرزمینی و محیط زیست می‌گردد.