مطابق تعریف روسازی راه، سازه‌ای است که بر روی آخرین لایه متراکم شده خاک موجود یا اصلاح شـده و یا خـاکریزی‌هـا اجرا می‌شود. روسازی معمولاً متشکل از لایه‌های مختلفی همچون زیراساس، اساس و لایه‌های آسفالتی یا بتنی یا ترکیبی از آنهاسـت. هـر یک از این لایه‌ها دارای مشخصات فنی مختص خود و ضخامت معینی هستند.
امروزه با توجه به گسترش نیاز به حمل و نقل و وجود شبکه‌های راهی گسترده، ایمن و اقتصادی مصالح و راهکارهای مختلفی در ساخت و اجرای راه‌ها و روسازی‌ها مد نظر قرار گرفته‌اند. روسازی به عنوان یکی از مهمترین عناصر راه، نقش مؤثری را در ایمنی و کم کردن استهلاک خودروها و آسایش رانندگان و کیفیت سواری راه خواهد داشت. لذا استفاده از بهترین روکش‌های آسفالتی و بتنی و همچنین بهترین مصالح به منظور ترمیم روکش‌های موجود امری اجتناب ناپذیر است.
به منظور نگهداری و مقابله با خرابی انواع روسازی از مصالح و روش‌های مختلفی در بهسازی روکش راه‌ها بهره برده می‌شود که یکی از روش‌های به روز و متداول، استفاده از ژئوسنتتیک‌های آسفالتی از جمله ژئوگریدهای آسفالتی است.
استفاده از ژئوگریدهای آسفالتی به عنوان یک میان‌لایه جاذب تنش که موجب کاهش تنش‌های وارده به روسازی جدید خواهد شد، می‌تواند بر روی انواع روسازی‌های آسیب دیده‌ی آسفالتی و بتنی اجرا گردد. به طوریکه پس از پهن کردن لایه ژئوگرید روسازی آسفالتی جدید بر روی آن اجرا گردد.
